خدايا..
جاي سوره اي به نام " عشق " در قرآنت خالي ست ،

که اينگونه آغاز ميگردد :

و قسم به روزي که قلبت را مي شکنند و جز خدايت مرهمي نخواهي يافت  به چشمي اعتماد کن که به جاي صورت به سيرت تو مي نگرد ، به دلي دل بسپار که جاي خالي برايت داشته باشد و دستي را بپذير که باز شدن را بهتر از مشت شدن بلد است.

مي توان آيا به دل دستور داد؟

مي توان آيا به دريا حکم کرد

که دلت را يادي از ساحل مباد؟

موج را آيا توان فرمود، ايست!

باد را فرمود، بايد ايستاد؟

آنکه دستور زبان عشق را

بي گزاره در نهاد ما نهاد

خوب مي دانست تيغ تيز را

در کف مستي نمي بايست داد

بي تو يك شب در اين فاصله ها خواهم مرد


مثل يك بيت ته قافيه ها خواهم مرد


تو كه رفتي همه ي ثانيه ها سايه شدند


سايه در سايه ي اين ثانيه ها خواهم مرد

گر محبت ثمرش سوختن و ساختن است


یا به دنبال محبت سر خود باختن است


من به میدان رفاقت گذرم از سر خویش


تا بدانی که این حاصل دوست داشتن است

گفتم : تو ش‍‍‍‍ـیرین منی. گفتی : تو فرهـادی مگر؟

گفتم : خرابت می شـوم. گفتی : تو آبـادی مگـر؟

گفتم : ندادی دل به من. گفتی : تو جان دادی مگر؟

گفتم : ز کـویت مـی روم. گفتی :تو آزادی مگـر؟

گفتم : فراموشم مکن. گفتی : تو در یادی مگر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: